Maar recent is de puzzel voor mij in elkaar gevallen. Alles wat ik doe en waar ik voor sta. heb ik te danken aan mijn moeder, te danken aan haar pijn. Ja, haar pijn.

Bizar om te ontdekken. Als kind haar zien afzien was geen pretje Ze was psychisch ziek. Anorexia en boulemia overheersten haar doen en laten. Het overheerste ook ons gezin. Ze vond haarzelf niet mooi. En ik als kind kon dat niet begrijpen. Ik vond haar zoo mooi. Ja zelfs als haar buikje opgeblazen stond. Ik wou zo graag dat ze kon zien. Hoe ik haar zag.

Onbewust ben ik hier mijn job van gaan maken. Mensen mooi maken. Hun laten zien hoe mooi ze zijn. Hun laten voelen dat ze perfect ok zijn, zoals ze zijn. En nu zelfs met de Wim Hof Methode. Zag ik recent in: tis weer dezelfde drijfveer.

Mentaal gezond en sterk in het leven kunnen staan. Dat is wat ik wil brengen bij de mensen. Want je kan geen schoonheid in je leven ervaren als je ‘vecht’ tegen die negatieve monkey mind. Er is weinig leuks aan een psychisch zieke mama

En laten we dat maar doortrekken naar zieke dochter, zus, vriendin,… Ik ben verwonderd dat ik zo onbewust een pad ben gaan bewandelen om dat uit de wereld te helpen. Ik heb gezworen tegen mezelf dat ik nooit zo ziek zou worden. Zo graag wil ik dat anderen die pijn niet moeten beleven. Maar de werkelijke schoonheid van het leven kunnen ervaren en zien.

En net dat heeft me zin aan mijn leven gegeven.

Dus ik ben dankbaar
Voor de pijn die ik gezien heb
Voor haar transformatie
Voor Haar wil om te genezen
Voor Haar struggle die ik zag
Voor De keiharde battle met haarzelf
Voor haar moed en eigenzinnigheid
Voor Haar daadkracht
Voor haar opstaan tegen waar ze niet meer voor kon staan.

Want ze had zo weinig keuzes gehad. Zoveel heeft ze ‘gemoeten’. Mentale ziektes ontstaan nooit zomaar. Kindertrauma ligt aan de basis. Ze heeft zelf als kind geleden waardoor ze er niet ten volle kon zijn voor ons. Niet op die manier zoals een moeder dat het liefste doet. En zo worden generaties lang beïnvloed. ‘Het stopt bij mij’ zei ik.

Ik heb haar alles vergeven wat er in mijn kindertijd gebeurt is. Ik denk niet meer dat ik wat aangedaan of tekort gedaan ben. Ze heeft het beste gedaan wat ze kon. Weet dat als jij je tekortgedaan voelt door iemand zo dichtbij Dat het vaak niet van ‘niet willen’ is, maar veel eerder van niet kunnen. Ik heb op een dag mijn Moeder oog in oog gezegd dat ik haar vergeef. En dat ik haar graag zie. Een gevoel die me toen veraf leek en toch wou uiten. Warempel werd onze relatie steeds beter en hebben we nu toch een echte hechte band.

Ik post dit alles omdat we zo vaak pijn voelen als we ons iets aangedaan voelen, maar weet dat de dader van jouw pijn ook pijn gedaan werd en vanuit die pijn onbewuste handelingen stelt en situaties creeert om zelf die pijn niet te voelen.

Wees zelf altijd de bron van Liefde. Kijk er met liefde naar en je zal kunnen kijken achter het probleem. En dan kan er geheeld worden. Oude pijnen en schuld kan plaats maken om terug verbondenheid te voelen. Maak je leven mooier dankzij vergeving en Ga voor Verbondenheid <3